پوشاك زنان در دوره قاجاريه به شيوه دوره زنديه بود. در اين دوره اغلب براي روبند پارچه سفيد انتخاب مي شد كه بلندي آن در بيشتر مواقع تا زانو نيز مي رسيد. روي روبند و در جلوي چشم ها تكه هاي توري تعبيه مي شد. پاپوش زنانه در دوره قاجاريه با دوره هاي قبل فرقي نداشت و عموما" نعلين وساغري نوك برگشته استفاده مي شد. طرح گالشي، كفش نرم بي پاشنه و خط در كفش ، معرف اندازه آن بود.سه خط كوچك ترين و هفت خط بزرگ ترين شماره كفش به شمارميرفت. از كفش هاي فرنگي دوز زنانه نيز بايد ياد كرد.پيراهن بانوان معمولا" از ململ سفيد بود. از خالق ها گاه تا ران نيز مي رسيد. اين دامن را پرچين تهيه مي كردند و آن را شليته مي ناميدند. نوعي دامن شلواري هم " تنبان " ناميده مي شد. تنبان شبيه شليته بود با اين تفاوت كه مانند شليته وسط آن باز نبود و از وسط دو قسمت جلو و عقب به هم دوخته ميشد.با اولين سفر ناصرالدين شاه به فرنگ در سال 1291 ه.ق. شاه پس از ديدن بالرين هاي " سن پترزبورگ " با دامن هاي كوتاه به هوس افتاد كه چنين شكلي را نيز در دربار و حرم سراي خود رواج دهد.سرپوش : براي سرپوش نيز چهار قد توري به شكل چهار گوش بريده مي شد. آنگاه به شكل مثلث آنها را تا مي كردند و طوري آن را به سر مي انداختند كه زوايه قايم در پشت سر و دو گوشه ديگر بر روي سينه ها و در زير گلوبه هم مي رسيد و به وسيله گره زدن و يا سنجاق آن را بر سر محكم مي كردند
The collection of 19th-century photographs at the Golestan Palace in Tehran includes this image of some of the king’s wives with a cleric
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر